Podizanje spomenika u Tašmajdanskom parku blagoslovio je patrijarh srpski Irinej.
Vajar Zoran Maleš, autor spomenika izlivenog u bronzi, visokog 1,8 metara, predstavio je patrijarha Pavla u sedećem položaju, blago pognute glave, tako da odiše skromnošću i duhovnošću.
Spomenici patrijarhu srpskom Pavlu, otkako se upokojio 15. novembra 2009. godine, podignuti su u Leposaviću, Bajinoj Bašti i Trebinju.
Patrijarh srpski Pavle preminuo je 15. novembra 2009. godine u 95. godini na Vojnomedicinskoj akademiji (VMA) u Beogradu, gde je na lečenju proveo poslednje dane, a prema sopstvenoj želji sahranjen je u manastiru Rakovica, gde njegov grob danas posećuje na hiljade pravoslavnih vernika.
Patrijarha Pavla, koji je bio omiljen među narodom zbog svoje skromnosti i istinoljubivosti, na poslednji počinak ispratilo je više od 600.000 ljudi.
Bio je 44. patrijarh Srpske pravoslavne crkve i na tronu Svetog Save nalazio se 19 godina, a u tom periodu osnovana je Akademija Srpske pravoslavne crkve za umetnost i konzervaciju, u javne škole vraćena je veronauka, a Bogoslovski fakultet vraćen je u okrilje Univerziteta.
Patrijarh Pavle bavio se i naučnim radom, a njegova najznačajnija objavljena dela, koja su štampana i kao dopunjena izdanja su “Monografija o manastiru Devič”, beseda “Život po Jevanđelju” i “Molitve i molbe”.
Lična biblioteka patrijarha Pavla pripala je fondu Biblioteke srpske Patrijaršije i ima status kulturnog dobra, a čuva se u prostorijama konaka Manastira Svetog arhangela Mihaila u Rakovici.
Foto: Mondo/ Stefan StojanovićPatrijarh Pavle rođen je kao Gojko Stojčević u porodici zemljoradnika 11. septembra 1914. godine u selu Kućanci kod Donjeg Miholjca, u Slavoniji, gde je završio osnovnu školu.
Nižu gimnaziju završio je u Tuzli, višu gimnaziju i šestorazrednu Bogosloviju u Sarajevu, a Bogoslovski fakultet u Beogradu.
Dve godine je studirao medicinu u Beogradu, a pre odlaska u gimnaziju boravio je u manastiru Orahovica na pripremama za školu.
Ispit zrelosti položio je u Šestoj muškoj gimnaziji u Beogradu, koju je pohađao vanredno da bi mogao uporedo da upiše i Medicinski fakultet.
Drugi svetski rat zatekao ga je u rodnoj Slavoniji, odakle je prebegao u Beograd, gde je, da bi se mogao izdržavati, radio fizičke poslove na građevinama i dokovima.
U proleće 1942. godine njegov školski drug jeromonah Jelisej odveo ga je u Manastir Svete Trojice u Ovčaru, a od 1944. radio je kao veroučitelj i vaspitač u Banji Koviljači, u domu za decu izbeglu iz Bosne.
Te godine je oboleo od tuberkuloze. Odatle je, iz zdravstvenih razloga, otišao u manastir Vujan, u selu Prislonica, između Čačka i Gornjeg Milanovca, gđe je bio do 1946. godine i gđe se izliječio od tuberkuloze.
Zamonašio se 1948. godine u manastiru Blagovještenje u Ovčarsko-kablarskoj klisuri i dobio ime Pavle, koje mu je dao iguman Julijan Knežević. Te godine je rukopoložen u čin jerođakona.
Bio je sabrat manastira Rača u Podrinju, a radio je i kao pomoćni nastavnik Bogoslovije “Svetog Kirila i Metodija” u Prizrenu. Jeromonah postaje 1954, ubrzo protosinđel, a 1957. godine arhimandrit. Od 1955. godine dvije godine je bio na postdiplomskim studijama u Atini.
Za episkopa raško-prizrenskog izabran je 29. maja 1957. godine i na Kosovu i Metohiji je proveo 33 godine.
Na vanrednom zasjedanju Svetog arhijerejskog sabora 1. decembra 1990. biran je novi patrijarh između trojice kandidata tajnim glasanjem, ali pošto nijedan nije dobio dovoljan broj glasova, izbor je obavljen žrijebom na takozvani apostolski način tako što je arhimandrit tronoški Antonije izvukao ime budućeg patrijarha.
Tako je Pavle postao 44. patrijarh SPC. ustoličen 2. decembra 1990. godine u Sabornoj crkvi u Beogradu, a tom činu je prisustvovalo 12 episkopa, 12 sveštenika i 13 đakona.
Patrijarh Pavle je tada istakao da mu je jedini program rada – Jevanđelje.
Posetio je brojne pravoslavne crkve – carigradsku, aleksandrijsku, jerusalimsku, rusku, bugarsku, rumunsku, grčku, gruzijsku, kao i srpske eparhije i parohije u Americi, Kanadi, Australiji, Mađarskoj i Rumuniji.
Objavio je dve knjige – “Pitanja i odgovori čtecu pred proizvodstvo” i “Devič, manastir Svetog Joanikija Devičkog”. Zaslugom Patrijarha Pavla objavljeno je i dopunjeno izdanje “Srbljaka”.
Bio je počasni doktor Bogoslovskog fakulteta i Akademije Svetog Vladimira u Njujorku.Govorio je grčki, ruski i nemački jezik.
Vlada Srbije je 13. januara 2005. imenovala patrijarha Pavla za počasnog predsjednika Fonda za Kosovo i Metohiju.
Tokom posete Rusiji u januaru 2002. godine partrijarhu Pavlu su uručene dve značajne nagrade – Međunarodnog fonda za unapređenje jedinstva pravoslavnog naroda i Fonda Svetog apostola Andreja Prvozvanog.
Odlikovan je državnim Ordenom Nemanje prvog stepena, Ordenom Karađorđeve zvezde prvog stepena i ruskim ordenom “Dostojanstvo” zbog “značaja koji je imao u danima iskušenja kroz koje su srpski narod i Crkva prošli”.
Od 10. novembra 2007. godine patrijarh Pavle bio je na lečenju na VMA u Beogradu, a upokojio se 15. novembra 2009. godine.
Patrijarh Pavle je, prema sopstvenoj želji, sahranjen u manastiru Rakovica, gde njegov grob danas posećuje na hiljade pravoslavnih vernika.
Mondo.rs
Podizanje spomenika u Tašmajdanskom parku blagoslovio je patrijarh srpski Irinej.
Vajar Zoran Maleš, autor spomenika izlivenog u bronzi, visokog 1,8 metara, predstavio je patrijarha Pavla u sedećem položaju, blago pognute glave, tako da odiše skromnošću i duhovnošću.
Spomenici patrijarhu srpskom Pavlu, otkako se upokojio 15. novembra 2009. godine, podignuti su u Leposaviću, Bajinoj Bašti i Trebinju.
Patrijarh srpski Pavle preminuo je 15. novembra 2009. godine u 95. godini na Vojnomedicinskoj akademiji (VMA) u Beogradu, gde je na lečenju proveo poslednje dane, a prema sopstvenoj želji sahranjen je u manastiru Rakovica, gde njegov grob danas posećuje na hiljade pravoslavnih vernika.
Patrijarha Pavla, koji je bio omiljen među narodom zbog svoje skromnosti i istinoljubivosti, na poslednji počinak ispratilo je više od 600.000 ljudi.
Bio je 44. patrijarh Srpske pravoslavne crkve i na tronu Svetog Save nalazio se 19 godina, a u tom periodu osnovana je Akademija Srpske pravoslavne crkve za umetnost i konzervaciju, u javne škole vraćena je veronauka, a Bogoslovski fakultet vraćen je u okrilje Univerziteta.
Patrijarh Pavle bavio se i naučnim radom, a njegova najznačajnija objavljena dela, koja su štampana i kao dopunjena izdanja su “Monografija o manastiru Devič”, beseda “Život po Jevanđelju” i “Molitve i molbe”.
Lična biblioteka patrijarha Pavla pripala je fondu Biblioteke srpske Patrijaršije i ima status kulturnog dobra, a čuva se u prostorijama konaka Manastira Svetog arhangela Mihaila u Rakovici.
Patrijarh Pavle rođen je kao Gojko Stojčević u porodici zemljoradnika 11. septembra 1914. godine u selu Kućanci kod Donjeg Miholjca, u Slavoniji, gde je završio osnovnu školu.
Nižu gimnaziju završio je u Tuzli, višu gimnaziju i šestorazrednu Bogosloviju u Sarajevu, a Bogoslovski fakultet u Beogradu.
Dve godine je studirao medicinu u Beogradu, a pre odlaska u gimnaziju boravio je u manastiru Orahovica na pripremama za školu.
Ispit zrelosti položio je u Šestoj muškoj gimnaziji u Beogradu, koju je pohađao vanredno da bi mogao uporedo da upiše i Medicinski fakultet.
Drugi svetski rat zatekao ga je u rodnoj Slavoniji, odakle je prebegao u Beograd, gde je, da bi se mogao izdržavati, radio fizičke poslove na građevinama i dokovima.
U proleće 1942. godine njegov školski drug jeromonah Jelisej odveo ga je u Manastir Svete Trojice u Ovčaru, a od 1944. radio je kao veroučitelj i vaspitač u Banji Koviljači, u domu za decu izbeglu iz Bosne.
Te godine je oboleo od tuberkuloze. Odatle je, iz zdravstvenih razloga, otišao u manastir Vujan, u selu Prislonica, između Čačka i Gornjeg Milanovca, gđe je bio do 1946. godine i gđe se izliječio od tuberkuloze.
Zamonašio se 1948. godine u manastiru Blagovještenje u Ovčarsko-kablarskoj klisuri i dobio ime Pavle, koje mu je dao iguman Julijan Knežević. Te godine je rukopoložen u čin jerođakona.
Bio je sabrat manastira Rača u Podrinju, a radio je i kao pomoćni nastavnik Bogoslovije “Svetog Kirila i Metodija” u Prizrenu. Jeromonah postaje 1954, ubrzo protosinđel, a 1957. godine arhimandrit. Od 1955. godine dvije godine je bio na postdiplomskim studijama u Atini.
Za episkopa raško-prizrenskog izabran je 29. maja 1957. godine i na Kosovu i Metohiji je proveo 33 godine.
Na vanrednom zasjedanju Svetog arhijerejskog sabora 1. decembra 1990. biran je novi patrijarh između trojice kandidata tajnim glasanjem, ali pošto nijedan nije dobio dovoljan broj glasova, izbor je obavljen žrijebom na takozvani apostolski način tako što je arhimandrit tronoški Antonije izvukao ime budućeg patrijarha.
Tako je Pavle postao 44. patrijarh SPC. ustoličen 2. decembra 1990. godine u Sabornoj crkvi u Beogradu, a tom činu je prisustvovalo 12 episkopa, 12 sveštenika i 13 đakona.
Patrijarh Pavle je tada istakao da mu je jedini program rada – Jevanđelje.
Posetio je brojne pravoslavne crkve – carigradsku, aleksandrijsku, jerusalimsku, rusku, bugarsku, rumunsku, grčku, gruzijsku, kao i srpske eparhije i parohije u Americi, Kanadi, Australiji, Mađarskoj i Rumuniji.
Objavio je dve knjige – “Pitanja i odgovori čtecu pred proizvodstvo” i “Devič, manastir Svetog Joanikija Devičkog”. Zaslugom Patrijarha Pavla objavljeno je i dopunjeno izdanje “Srbljaka”.
Bio je počasni doktor Bogoslovskog fakulteta i Akademije Svetog Vladimira u Njujorku.Govorio je grčki, ruski i nemački jezik.
Vlada Srbije je 13. januara 2005. imenovala patrijarha Pavla za počasnog predsjednika Fonda za Kosovo i Metohiju.
Tokom posete Rusiji u januaru 2002. godine partrijarhu Pavlu su uručene dve značajne nagrade – Međunarodnog fonda za unapređenje jedinstva pravoslavnog naroda i Fonda Svetog apostola Andreja Prvozvanog.
Odlikovan je državnim Ordenom Nemanje prvog stepena, Ordenom Karađorđeve zvezde prvog stepena i ruskim ordenom “Dostojanstvo” zbog “značaja koji je imao u danima iskušenja kroz koje su srpski narod i Crkva prošli”.
Od 10. novembra 2007. godine patrijarh Pavle bio je na lečenju na VMA u Beogradu, a upokojio se 15. novembra 2009. godine.
Patrijarh Pavle je, prema sopstvenoj želji, sahranjen u manastiru Rakovica, gde njegov grob danas posećuje na hiljade pravoslavnih vernika.
Mondo.rs