Srpski pjesnik Branko Radičević, pisac “Đačkog rastanka” i niza danas čuvenih lirskih elegija, rođen je 15. marta 1824. godine.
Kao pristalica jezičke reforme Vuka Karadžića, prvi je počeo da pjeva na narodnom jeziku i u duhu srpske narodne poezije.
Pjesničkim slobodama označio je prodor u novu epohu. Pjesme su mu pune vedrine, vitalnosti i uživanja u prirodi, ali je u nekima predosjetio sopstvenu ranu smrt.
Školovao se u Zemunu, Sremskim Karlovcima, Temišvaru i Beču, gdje je studirao pravo i medicinu i ušao u najuži krug Karadžićevih pristalica i prijatelja.
Najljepše dane mladosti proveo je u Sremskim Karlovcima, čije su ljepote, posebno uzvišenje Stražilovo, bile njegova lirska inspiracija.
U poemi “Đački rastanak” opjevao je Sremske Karlovce i đačke radosti, dubinu i misaonost je iskazao u pjesmi “Tuga i opomena”, a u satiričnoj pjesmi “Put” ismijao je protivnike Karadžićeve reforme.
Sa Brankom Radičevićem u srpsku književnost prvi put ušle su pjesme sa izrazito lirskim motivima i raspoloženjem. Te pjesme su prvenstveno pjevale o radosti i ljepotam.
Ipak, veći dio svojih pjesama, kao što su “Kad mlidija’ umreti” ili “Đački rastanak” Radičević je pisao kao elegije /tužne pjesme/.
U jeku Vukovih polemika sa protivnicama reforme srpskog jezika, Radičevićeva prva zbirka pjesama dokazala je da se i na narodnom jeziku mogu ispjevati umjetničke pjesme.
Osim lirskih, ljubav prema narodnoj poeziji uputila je Radičevića i na pisanje epskih pjesama.
Umro je u Beču 1853, a kasnije su mu posmrtni ostaci preneseni na Stražilovo.
Foto: opušteno.rs
Izvor: SRNA
