Crna smrt 14. vijeka je vrlo poznata. Kada istoričari raspravljaju o kugi, najčešće misle na epidemiju buboničke kuge, koju uzrokuje bakterija Yersinia pestis.
Pisac Ole Jorgen Benediktov pretpostavlja da je 50-60% populacije cijele Evrope umrlo tokom epidemija “crne smrti”, što je čak i viša proporcija od često citirane “jedne trećine Evropljana izgubljenih zbog ove bolesti”.
Malo manje poznata činjenica je da je kuga nastavila da pogađa Evropu i Srednji istok i šire sljedeća četiri vijeka, i da se vraćala svakih 10 do 20 godina. Ime crna smrt zapravo je pogrešan prevod latinskog izraza atra mors, koji u isto vrijeme znači i crna i užasna smrt. Nema korelacije između strašnog imena ove bolesti i simptoma koje bolesnici iskuse. Crna smrt prošla je kroz Srednji istok i Evropu između 1356. i 1353. godine, ali je najvjerovatnije započela nekoliko decenija ranije u centralnoj Aziji. Period ponavljajućih epidemija kuge između 14. i 18. vijeka je poznat kao “druga epidemija kuge”.
Takozvana prva epidemija desila se između šestog i osmog vijeka, dok je treća trajala od 1860. godine do 1960. godine. Koliko god to zvučalo čudno, ljudi su se tada navikli na kugu. Doktori i naučnici radili su da razumiju i tretiraju kugu na bolje načine, posebno u vezi s pitanjem njenog dolaska i širenja u zajednicama. Mnogi napreci u medicini i zdravlju desili su se protiv kuge: ponovno rođenje ideje disekcije, otkriće cirkulacije krvi i napredak javnih mjera opreza.
Još nije otkriveno zašto je “druga epidemija” završena u zapadnoj Evropi, ali je nastavila da se širi u Rusiji i Otomanskom carstvu kroz cijeli 19. vijek.
Foto: N.N.
Izvor: Nezavisne
