Ma kako bila izražena želja Milorada Dodika i SNSD-a da ovlada medijima nije im pošlo za rukom, jer su brojni medijski projekti izšli iz te kuhinje propali a milioni maraka su otišli u nepovrat.
Milorad Dodik u decembru 2009. godine natjerao je svog komšiju iz Mrčevaca, vlasnika kompanije za održavanje i šišanje trave – “Tamaris”, Milorada Janjetovića da poslije stečajnog postupka kupi banjalučku Bel televiziju, koja je trebala biti projektovana kao gradska televizija po uzoru na Studio B. Janjetović je za direktora televizije postavio svoju kćerku Tamaru Janjetović i najavio ulaganja od pet do 10 miliona KM u razvoj BEL-a.
Iza naredbe Janjetoviću da kupi BEL TV krio se cilj SNSD-a da do izbora 2010. godine pokuša da podigne TV BEL, koja signalom pokriva cijelu Krajinu i tako neutrališe uticaj “nepredvidivog” ATV-a na birače. Iako je BEL primio veliki broj radnika ATV-a, nudeći im velike plate, ova televizija propala je prije nego je uspjela da napravi program koji bi bilo ko gledao. U rukovodstvo kuće imenovani su u javnosti anonimni novinari, izuzimajući jednog Slavišu Sabljića sa RTRS-a. Sama ta činjenica na početku je garantovala propast ove medijske kuće u rekordno kratkom vremenu.
Tako je ova, samo nekoliko godina ranije, veoma popularna televizija kakvom je uspostavio iskusni novinar Milan Zorić, propala za manje od godinu dana. Da nešto ne štima javnost je saznala tek nakon što je smjenjena je glavna urednica, u medijima anonimna Vlatka Malidžan (nakon toga zaposlena u Ministarstvu finansija) jer je odbila da potpiše 13 otkaza zaposlenima.
Program je bio do te mjere nekvalitetan a rejtinzi gledanosti katastrofalni da je jedini veliki oglašivač na TV BEL ubrzo postala jedna jedina firma – “Tamaris”. Zbog toga je Janjetović digao ruke i u rekordonom roku u prostoru u kojem je smjestio BEL otvorio diskoteku i svadbeni salon. Televiziju, koja i danas ima dozvolu RAK-a za emitovanje programa koji ne proizvodi odavno, “gratis” je poklonio radnicima.
BEL nije spasila ni injekcija koju joj je u drugoj tranši nazvanoj “pomoći medijima u doba gobalne ekonomske krize” iz budžeta uplatila Vlada Republike Srpske u iznosu od 150.000 KM.
Bilans vladavine SNSD-a na TV BEL je oko 120 zaposlenih na tv u trenutku kada su je kupili koji su ostali bez posla. I svega nekoliko nesretnika, pokupljenih sa ulice, kojima je Janjetović na kraju poklonio veliko ništa. U medjuvremenu, zaposleni mjesecima nisu primali plate, niti su im uplaćivani doprinosi za zdravstveno i penzijsko osiguranje.
Slično je bilo i sa medijskim projektom SNSD-a koji je prethodio kupovini TV BEL. Naime, vlasnik kompanije za održavanje i šišanje trave – “Tamaris” Milorad Janjetović, po nalogu Dodika kupio 2007. godine od vlasnika “Nezavisnih novina” Željka Kopanje za 450.000 KM list “Fokus” i sve zaposlene u njemu, uključujući i urednika Radmila Šipovca. Taj list kupljen je s namjerom da postane udarni tabloid u rukama SNSD-a, uoči izbora 2008. godine, a Kopanja je na taj način pokušao da koliko-toliko oslobodi pritiska svoja druga dva medija, “Glas Srpske” i “Nezavisne novine”.
Janjetović je registrovao preduzeće “Pres komerc”, koje je bilo izdavač lista “Fokus” i kojem je Vlada Republike Srpske, po nalogu SNSD-a, davala milione maraka pokušavajući od njega da napravi novine broj jedan u Republici Srpskoj.
Međutim, isto kao i u slučaju BEL TV, SNSD, Milorad Dodik i njegovi medijski savjetnici, ponovo su omanuli, jer ni ovaj put nisu znali da naprave samoodrživ i medij koji ima uticaj. “Fokus” je uprkos milionima koje je dobijao iz budžeta Republike Srpske do svog gašenja bio i ostao list minornog tiraža i opskurne, jeftine i naivne propagande.
U pet godina postojanja, a ugašen je 2012. godine, “Fokus” je iz budžeta Republike Srpske dobio 1,2 miliona KM. Tako je ,,Fokusu“ 2009. godine iz budžeta prebačeno 270.000 maraka, a u julu 2010. 360.000 maraka. Za podršku projektu „Razvoj Srpske, reforma PIO” Vlada je donirala “Fokusu” 200.000 maraka.
Sa tim niskotiražnim listom Ministarstvo finansija RS organizovalo je i plaćalo akciju „Najsrećniji fiskalni račun”, ubrizgavajući u njega stotine hiljada maraka. Pored toga, sva ministarstva u Vladi Srpske su morala po nalogu SNSD-a da u “Fokusu” objavljuju specijalne dodatke, koji su posebno plaćani, ali i sve konkurse i oglase.
Kada je vidio da brod tone, Milorad Janjetović se ponovo izvukao i “Fokus” poklonio dotadašnjem direktoru lista. Malo nakon toga “Fokus” se ugasio a radnici, kojima plate nisu isplaćivane mjesecima ostali su na ulici. I ne samo to, kao i na TV BEL, i novinarima “Fokusa”, prije nego što su ostali na ulici, 30 mjeseci nisu uplaćeni doprinosi za socijalno i penzijsko osiguranje.
“Fokus” je nestao sa medijske scene, a “Pres komerc”, firma koja je bila izdavač lista, ostala je dužna samo za PDV oko 125.000 maraka, a Poreskoj upravi RS 840.000 KM. Dugovi za socijalno i penziono osiguranje zaposlenima popeli su se na više od milion maraka.
Naravno, da za ova dugovanja državi ni Janjetović, niti bilo ko drugi nije odgovarao, jer SNSD, kao i u slučaju TV BEL, nije dozvolio kontrolnim organima da provode zakon u njegovim propalim medijskim projektima.
Kada je sve propalo, u julu 2013. godine SNSD je pokušao sa još jednim novinama. U Banjaluci je počeo da izlazi nedeljnik pod nazivom “Novi Pečat”, čiji urednik i direktor je bio “provjereni” Radmilo Šipovac, prvi urednik “Fokusa”.
Taj medijski projekat, brutalan, necivizilozvan i neartikulisan na kioscima se pojavio svega nekoliko puta, a već u septembru 2013. godine urednik i direktor “Novog Pečata” Šipovac osvanuo je na novom radnom mjestu – kao urednik novog projekta SNSD-a “Narodnih novina”.
SNSD se pravljenjem novog tabloida, koji je trebalo da preraste u dnevnu novinu, a samo poslije nekoliko sedmica počeo je da izlazi po potrebi, pripremao za opšte izbore 2014. godine. “Narodne novine” napravljene su da blate, lažu, kaljaju, montiraju svima onima kojih se SNSD plašio, ali i onima koji se nisu sviđali lideru i njegovim medijskim savjetnicima.
Kao i sa svim medijskim projektima SNSD-a isto se desilo i sa “Narodnim novinama”. Nakon što novinari mjesecima nisu primali plate, a nikada im nisu uplaćeni doprinosi, “Narodne” su ostale bez ijednog novinara. Urednik novina, koje niko nije čitao iako su se u Vladi Republike Srpske dijelile besplatno, nakon nekoliko godina “tavorenja” u redakciji “Narodnih novina” nagrađen je nedavno mjestom direktora Novinske agencije Republike Srpske – Srna.
Ako se svim ovim medijskim sunovratima SNSD-a pridoda i propast Radio televizije Republike Srpske, nakon što je Javni servis po nalogu Milorada Dodika preuzeo njegov šef kabineta Draško Milinović i rekordno brzo uvalio u milionska dugovanja, onda je jasno da su Milorad Dodik i njegov SNSD najodgovorniji za uništavanje novinarstva i novinara u Republici Srpskoj. Stotine ljudi u medijima je ostavio bez posla i bez uplaćenih doprinosa, bez prava na liječenje i ostvarivanja prava na radni staž.
U međuvremenu Dodik je iz medija i na taj način eliminisao sve one koji su bilo šta znali o novinarstvu. Istovremeno je hiljade maraka dao svom starom drugu Mati Đakoviću i Miroslavu Lazanskom koje je doveo na Javni servis Republike Srpske.
Kada je riječ o Đakoviću, nije samo novinarstvo ono što mu je bila ulaznica, Dodik je njegovim angažmanom u stvari kupovao informacije iz Tužilaštva BiH, kojima je Đaković raspolagao iz dva izvora, preko svog zemljaka i Tuzle, bivšeg glavnog tužioca Gorana Salihovića, a potom preko svoje, navodno, bliske rođake v.d. glavnog tužioca Gordane Tadić.
Ma kako bila izražena želja Dodika i SNSD-a, poslije svih ovih primjera njihove medijske vladavine, jasno je da niti su znali, niti će ikada znati da naprave i održe medij kojem se vjeruje i koji ima bilo kakav uticaj na javno mnjenje.
Šta čeka ATV čiji je većinski vlasnik postao Slobodan Stanković, koji je jedan od odanih Dodikovih ljudi i koga bije glas da je stekao ogromno bogastvo zahvaljujući vezama sa prvim čovjekom Republike Srpske?
(BN)
