Branko Ćopić /1915-1984/, član Srpske akademije nauka i umetnosti, nadahnuti pripovjedač, tvorac zanimljivih i upečatljivih likova i događaja koji je pisao svježim, sočnim i slikovitim jezikom, rođen je 1. januara 1915. godine.
Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a u Narodnooslobodilačkom ratu učestvovao je od 1941. godine.
Ćopić je počeo da piše još kao đak učiteljske škole i prije Drugog svjetskog rata objavio je zbirke pripovjedaka “Pod Grmečom”, “Borci i bjegunci” i “Planinci”.
Njegova prozna djela prožeta su lirikom, živopisnim realističkim slikanjem života na selu, poznavanjem mentaliteta i psihologije ljudi Grmeča i Podgrmečja, njegovog zavičaja, te vedrinom i vitalnošću duha.
Napisao je veći broj knjiga za djecu među kojim su djela poezije “Bojna lira pionira” i “Put u vedrinu”, priče “U svijetu leptirova i medvjeda” i “Bosonogo djetinjstvo”, te zbirke pjesama “Ognjeno rađanje domovine” i “Ratnikovo proljeće”.
Posljednjom zbirkom pripovjedaka “Bašta sljezove boje”, za koju je dobio Njegoševu nagradu, Ćopić se predstavio kao pisac izuzetne misaonosti i stila, ali i kao razočarani čovjek obuzet melahnolijom i sumornim slutnjama, posebno u uvodu knjige u kojem piše o strepnji od “crnih konjanika”, ubica španskog pjesnika Federika Garsije Lorke.
To kao da je nagovijestilo njegovo samoubistvo 1984. godine u Beogradu.
Ostala Ćopićeva djela su romani “Prolom”, “Gluvi barut”, “Ne tuguj, bronzana stražo” i “Osma ofanziva”, te zbirke pripovjedaka “Rosa na bajonetima”, “Surova škola” i “Doživljaji Nikoletine Bursaća”.
Јedan od najčitanijih srpskih pisaca ubio se 26. marta 1984. godine skočivši sa mosta u Beogradu.
Danas je Branko Ćopić klasik u srpskoj kljiževnosti i obavezan dio školske literature.
Foto: novosti.rs
Izvor: SRNA
